Smaak en beleving 2014 – pop up restaurant

 

Wie zoet is krijgt lekkers – Smaak & Beleving november 2014

Juist toen ik afgelopen donderdag zonder schrijfmateriaal zat, belde een vriendin van een vriendin. Omdat ze gehoord had dat ik stukjes schreef en ze was deze week met zo’n mooi project bezig.‘Smaak en Beleving’ in Vorden. En of ik daar iets over schrijven wilde. Iets met een kok uit Spanje en koken met alles uit de natuur. ‘Biologisch-Dynamisch’. (Er ging bij mij een google-alarmpje af). Of ik zaterdagmiddag naar Urtica in Vorden kon komen.

Urtica, Urtica.. Oh ja, van Boer zoekt Vrouw. 2 Jaar terug. Of ja, Boer zoekt Man was het in dat geval. Anyway, een hele geschikte locatie voor een biologisch-dynamisch diner van hoog niveau. Omdat de sfeer van Urtica de Vijfsprong bij de uitvoering en de filosofie van dit project paste. En oh ja, omdat de urtica (brandnetel) naast de composthoop groeide en voor de gelegenheid werd weggeplukt en verwerkt in 1 van de vele gerechten.

Ikzelf had trouwens helemaal niet zo’n dynamische week, dus alleen daarvoor moest ik het al doen. Met kladboekje en pen reed ik erheen. En kwam binnen in een prettige ruimte, zonder poespas, precies zoals de Spaanse kok wenste. Het eten was namelijk het belangrijkst, niet de tafellakens of de accessoires. ‘The nature is my supermarket’ sprak Yelel Cañas, terwijl zijn krullen dansten op het ritme van zijn roerende spatel.

‘Deze man was zo bevlogen dat hij mij zelfs een biologisch wentelteefje had mogen voorschotelen’

Iedere aanwezige kwam met me praten. Ik dacht nog dat ze misschien dachten dat ik een journaliste was, maar vond het wel gezellig, de praatpaal- en de vraagbaak tegelijk te zijn. Stond al hun woorden te noteren onder een lawaaiige afzuigkap en op een roestvrijstalen blad met daarachter pannen met onbekende inhoud maar aangename, anonieme geuren. Werd gevraagd of ik mijn handen wel gewassen had en bedacht me toen vast nog wat potgrond onder de nagels te hebben, omdat mijn dochter en ik voor haar schoolsurprise toevallig net een moestuintje hadden geknutseld. Maar aangezien de olijfolie met aarde gekookt bleek te zijn, leek me dat niet echt obstakel. Zag de chef zijn liefdevolle lakens (uit)delen aan/met 5 vrijwilligers waarvan hij er 2 eens ontmoette in zijn restaurant in Valencia. Waar het idee ontstond voor deze ene avond, waar maanden naartoe is geleefd. En drie dagen naartoe werd gekookt.

De keuken werd inclusief bediening bevolkt door zeker 10 mensen. En dat voor 40 gasten, een toegewijde bezetting. Dus toen Yelel vroeg: ‘One don’t like fish tonight, right?’Antwoordden er 2 vrouwen en 1 man in tegelijk: ‘Two!’ Want zo betrokken waren ze.Gaandeweg mijn meeloopstage tot journalist liep het bronwatermij steeds meer in de mond. Niet omdat ik de gerechten en/of de producten kon duiden. Maar omdat ik passie herkende. Zoals ik de wereld in woorden kan zien, zagen deze mensen haar in ingrediënten. Maar op het moment suprême zou ik er niet bij zijn. Andere plannen, toevallig ook op een boerderij met een moestuin.Tot zover de gelijkenis. Maar onderdeel te mogen zijn van de voorbereiding, de instructies te mogen zien, hoe er salades tot boeketten werden gebouwd, en stukjes zalm tot kathedralen, was voor mij zoveel waardevollerdan het eindproduct. Natuurlijk, toen ik 1 kappertje mocht proeven, dat later van Oost-Indische kers gemaakt bleek te zijn, was ik intens dankbaar. Maar doe mij het ‘vooraf(je)’ maar, dat vind ik veel interessanter.

Zoals toen ik van de week 2 mensen zag tangodansen in de hal van Stadsdeelkantoor Centrum te Amsterdam. Om 19.30u ’s avonds met de muziek op een iPhone in de hand. En me enkel afvroeg hoe het bankgesprek van te voren was verlopen.‘Schat, zullen we dansen in het gemeentehuis? Want dat is een openbaar gebouw en de vloer is er zo lekker glad.’ Goed. Aldaar verlangde ik niet naar het eindproduct ‘de dans’ en vanmiddag wel degelijk naar ‘de smaak’. Maar voor mij is de aanloop sowieso vele malen interessanter dan het resultaat. Wat niet wegneemt dat ik hoop dat 40 mensen vanavond enorm hebben genoten van het beleven van iets dat zij nooit eerder beleefden. Van gerechten waarvan zij pas na afloop de herkomst te horen zouden krijgen. Van al die bijzondere kunstwerkjes, op al die verschillende borden. Want Urtica de Vijfsprong is geen restaurant, heeft geen van zilver glimmende bestek-la en geen 50-delig porseleinen servies. Nee, geen restaurant. Maar een plek van passie en bezieling. Iets dat naadloos aansluit bij wat er vandaag mocht plaatsvinden.

En nu ben ik geen culinair recensent, ik ben sowieso nergens een expert in, bij het zien van kunst kan ik ook enkel ‘mooi’ of ‘apart’ uitbrengen. Maar ik ben wel goed in het herkennen van authenticiteit. Van iets dat ‘echt’ is. En waar. Zoals dit initiatief van 2 Nederlanders en 1 Spaanse chef. Een chef die jarig bleek te zijn. En al zijn verjaardagsgasten trakteerde op bijzondere verrassingen. Cadeautjes uitdeelde op zijn eigen feestje. Wat kun je ook anders verwachten van een man uit Spanje. Met een baard. Een donkere. Dat wel.

geschreven door: Eva Schuurman – Contact – Zutphen

‘Smaak en beleving’, een project van:

Yelel Cañas, Spaanse Chef
Nadja van den Berg, Cucin@Casa
Jos Schaafsma en Wilma Sybrandy, De Droomkeuken